Kerst staat voor de deur en ik heb al even geen blog geplaatst. Ik zit achter de computer en denk na over een onderwerp. Ik zou nu kunnen vertellen over al die huwelijken die zijn stukgelopen en mensen die in het nieuwe jaar een nieuwe start willen maken en daarvoor bij mij aankloppen. Veel verhalen hierover natuurlijk. Maar nee, dat wil ik niet. Peinzend kijk ik naar buiten. Op de radio wordt “Flappie” gedraaid en ineens moet ik denken aan Lilly.
Lilly is een echte dierenliefhebster, die ik enige tijd geleden heb leren kennen. Ze heeft thuis drie katten, twee honden, 3 cavia’s en nog heel veel vogels in een volière. Er is echter nog ruimte voor meer, dus haalt ze een kat van ongeveer 4 jaar oud uit het dierenasiel. De kids zijn helemaal verzot op Tijger. De eerste keer dat Tijger naar buiten ging, is het helemaal goed gegaan. Netjes teruggekomen en heerlijk op zijn plekje bij de open haard weer in slaap gevallen.
De tweede keer is Tijger echter niet meer teruggekomen. De kinderen zijn ontroostbaar en zijn al begonnen met het ophangen van posters op lantaarnpalen en bomen. Dan komt er een telefoontje. Een vrouw belt met de mededeling dat haar Minoes weer terug is gekomen en dat ze het halsbandje (met daarop het telefoonnummer van Lilly) af zal doen. Lilly wordt hartelijk bedankt voor de moeite, maar Minoes is weer thuis.
Na dit voorval is Lilly woest. Ze voorziet veel problemen met ontroostbare kinderen en haar geld? Helemaal voor niks uitgegeven. Ze staat met lege handen. Lilly wordt steeds kwader, springt op haar fiets en loopt woedend mijn kantoor binnen.Ze moet en zal die kat terug. Er moet een zaak begonnen worden tegen “dat mens”. Dat is mijn kennismaking met Lilly.
Het duurt even voordat ik haar verhaal begrijp. Ik ben zeer sceptisch: Weet u zeker dat u die kant op wilt voor een kat die u een week heeft?
Ik kan een heel verhaal ophangen over eigendom en bezit, maar hier spelen natuurlijk emoties. Maar ga je hiervoor een dure rechtszaak beginnen waarin bewijzen moeten worden geleverd, die voor mij nu in ieder geval niet duidelijk zijn? Ik heb duidelijk mijn twijfels.
Ik geef aan dat Lilly in ieder geval haar geld terug zou kunnen vragen aan de eigenaar, maar dan blijkt dat het eigenlijk meer gaat om de teleurstelling van de kinderen wanneer ze ontdekken dat Tijger voor altijd weg is. Zou er misschien een bezoekregeling mogelijk zijn? Is het dan geen oplossing om die eigenaar te bellen en te vragen of de kinderen af en toe even langs mogen komen?
Lilly kijkt me aan, pakt haar telefoon en begint te bellen. Ik wacht af. Na vijf minuten sluit Lilly het gesprek af, kijkt me vrolijk aan en pakt mijn hand met twee handen vast. “Dank je wel” zegt ze met een brede glimlach. Het blijkt dat ze een afspraak heeft voor vanmiddag half vier. De kinderen en zij gaan kijken bij Tijger en ze mogen altijd langskomen om hem te zien. Half dansend loopt Lilly het kantoor uit en vertrekt weer op haar fiets. Een gelukkig mens. Ik kijk haar na en denk aan een quote die ik vanochtend heb gelezen: “Geluk is niet de afwezigheid van problemen, maar het vermogen te hebben om met onze problemen om te gaan.” En soms moeten we elkaar helpen deze mogelijkheden (weer) te zien.
Ik kijk uit over de Goese Veste en bedenk dat dat toch eigenlijk wel een mooie kerstgedachte is.
Prettige feestdagen allemaal!