Neeltje, 66 jaar, is er helemaal klaar mee. Gisteren is het thuis weer helemaal geëscaleerd. Ze wilde een eindje wandelen, maar nee hij wilde weer niet. Dus ging ze maar weer alleen. Zo gaat het inmiddels al een paar jaar, dus niks vreemds onder de zon. Onderweg was ze haar vriendin tegengekomen en samen hadden ze heerlijk staan kletsen. Eigenlijk had ze Margreet moeten vragen om even thuis wat te komen drinken. Maar ze was bang geweest voor de reactie van Jan.
Tja en het was zo gezellig, dat ze wel een paar uur was weggebleven. Dus te laat om het avondeten om 5 uur op tafel te hebben. Wat was hij kwaad! Hij heeft haar zelfs de deur uitgezet.
Gelukkig kon ze bij lieve vrienden terecht, maar de hele nacht heeft ze niet geslapen. Ze wil niet meer. Ze wil haar eigen leven leiden. Net als 30 jaar geleden wil ze alleen verder, zonder Jan. Die echtscheiding moet er nu dus zeker komen. Maar hoe gaat dat?
En zo kwam het dat Neeltje op dinsdag aan het eind van de middag tegenover me zit in de spreekkamer. Ze heeft het er moeilijk mee. Een huwelijk van bijna 50 jaar. Ze vertelt, dat ze de jaren die ze nog heeft, gelukkig wil zijn en niet in angst wenst te leven om de reactie van haar partner. De (volwassen) kinderen zijn kwaad op haar, ja. Hoe durft ze papa alleen te laten? Maar ze kan niet meer. Ze is op. Ze wil geen vechtscheiding, niet het onderste uit de kan, maar wel een beetje waar ze recht op heeft. Geld uit het huis en alimentatie misschien? Jan zal volgens haar zeker niet zonder slag of stoot toegeven. Hij zit gewoon op zijn centen.
We bespreken de mogelijkheden. Zoals gezegd vindt Neeltje het verschrikkelijk om naar de rechtbank te moeten. Ze wil er onderling uitkomen. Minderjarige kinderen zijn er niet, maar wel een behoorlijk bedrag in de gemeenschap waar ze recht op heeft. Daarnaast heeft ze recht op een gedeelte van het pensioen van Jan.
Uiteindelijk hebben Jan en Neeltje het toch onderling kunnen regelen. Ieder had zijn eigen advocaat. Na een viergesprek (een gesprek tussen de echtelieden en hun advocaten) was er al veel duidelijk. De emoties liepen wel hoog op, maar dat was ook een stukje verwerking. De echtelieden zagen elkaar voor het eerst sinds de avond dat Jan Neeltje uit huis had gezet. Uiteindelijk heeft Neeltje via de overwaarde van de woning een mooi klein appartementje kunnen kopen op het dorp waar ze oorspronkelijk vandaan komt. Ze hoopt nog steeds dat de kinderen haar kunnen vergeven, maar ze is verder gelukkig. Ze heeft haar eigen AOW en een stukje van het pensioen van Jan. Ze is altijd zuinig geweest, dus de financiën moeten wel lukken. Alles is in een convenant vastgelegd en binnen een half jaar had Neeltje, na heel veel verdriet, haar eigen leven op orde.
Enkele weken na de echtscheiding komt Neeltje nog even langs. Of ik even naar buiten wil komen? Daar staat haar elektrische fiets. Ze is zo trots, zoiets heeft ze nog nooit voor zichzelf gekocht. Ze is ook zo blij. Ze is inmiddels ook niet meer de jongste en zonder rijbewijs zijn de afstanden tussen de dorpen op Zuid-Beveland toch wel groot, zeker in de winter. Wat een wereld van verschil met een goed half jaar geleden: zo’n moedige en zelfstandige vrouw die hier voor me staat. Zou ze zelf geweten hebben dat ze het in zich had?